آن فریـدون جـهان معـنوی

بس بود برهان ذاتش مثنوی

من‌چه‌گویم وصف آن عالی‌جناب

نیست پیغمبر ولی دارد کتاب

من نمی‌گویـم که آن عالی‌جناب

هست پیغمبر ولی دارد کتاب

مثنـوی او چـو قـرآن مـدل

هادی بعضی و بعضی را مذل

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست

ما بفلک می‌رویم عـزم تماشـا کراست

مـوسیا آداب‌دانــان دیـگـرند

سوخته جان و روانان دیگرند

رد درون کعبه رسم قبله نیست

چه غم ار غواص را پاچیله نیست

هندیان اصطلاح هند مدح

سندیان اصطلاح سند مدح

زان که دل جوهر بود گفتن عرض

پس طفیل آمد عرض جوهر غرض

آتشی از عشق در خود برفروز

سر به سر فکر و عبارت را بسوز

موسی و عیسی کجا بد آفتاب

کشت موجودات را میداد آب

آدم و حوا کجا بود آن زمان

که خدا افکند در این زه کمان

این سخن هم ناقص است و ابتراست

آن سخن که نیست ناقص زان سراست

من نخواهم لطف حق را واسطه

که هلاک خلق شد این رابطه

لاجرم کوتاه کردم من سخن

گر تو خواهی از درون خود بخوان

ور بگویم عقل‌ها را بر کند

ور نویسم بس قلمها بشکند

گر بگویم زان بلغزد پای تو

ور نگویم هیچ از آن ای وای تو

نی نگویم زان که تو خامی هنوز

در بهاری و ندیدستی تموز

این جهان همچون درخت است ای کر ام

ما بر او چون میوه‌های نیم‌خام

سخت گیرد خام‌ها مر شاخ را

زان‌که در خامی نشاید کاخ را

ابلهان تعظیم مسجد می‌کنند

بر خلاف اهل دل جد می‌کنند

این مجاز است آن حقیقت ای خران

نیست مسجد جز درون سروران