قانیه اندیشم و دلدار من

گویدم مندیش جز دیدار من

آن خانه لطیفست نشانهایش بگفتید

از خواجه‌ی آن خانه نشانی بنمایید

یک دسته‌ی گل کو؟ اگر آن باغ بدیدید

یک گوهر جان کو؟ اگر از بهر خدایید

با این همه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

بیا تا قدر یکدیـگر بدانیـم

که تا ناگه زیکدیگر نماییم

کریمان جان فدای دوست کردند

سگی بگذار ما هم مردمانیم

غرض‌ها تیره دارد دوستی را

غرض‌ها را چرا از دل نرانیم

گهی خوش‌دل شوی از من که می‌رم

چرا مرده‌پرست و خصم جانیم

چو بعد مرگ خواهی آتشی کرد

همه عمر از غمت در امتحانیم

کنون پندار مردم آشتی کن

که در تسلیم ما چون مردگانیم

چو بر گورم بخواهی بوسه‌دادن

رخم را بوسه ده که‌اکنون همانیم

خمش کن مرده‌وار ای دل ازیرا

به هستی متهم ما زین زبانیم

من مستو تو دیوانه ما را که برد خانه

صد بار ترا گفتم کم خور دو سه پیمانه

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آی تا لذت جان بینی

جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی

زان ساقی سر مستی با ساغر شاهانه

ای لوطی بربط زن تو مست‌تری یا من

ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه

تو وقف خراباتی خرجت می‌ و دخلت می

زین دخل به هوشیاران مسپار یکی دانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد

در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد

وز حسرت آن مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم ز کجایی تو تسخر زدو گفت ای جان

نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه

نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل

نیمیم لب دریا باقی همه دردانه

گفتم که رفیقی کن با من که منت خویشم

گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه

من بی‌سر و دستارم در خانه‌ی خمارم

یک سینه سخن دارم آن شرح دهم یا نه